"Vulkanen zijn sombere plekken en toen ik aankwam was de Etna nog somberder omdat het een verlaten vulkaan was. Overal op de hellingen lagen wijnboerderijen in puin, overal boven op de berg verdwenen stenen terrassen in het struikgewas. Er was de ellende van zwart geblakerde straten en asgrauwe kerken in grote oude steden. Dit waren de gevoelens die ik had in de winter van 2000 toen ik voor het eerst naar de Etna kwam. Het leek gek om wijngaarden zo hoog op de berg te herstellen - daarboven was het aan het uitbarsten - maar ik vond het fijn dat ze zo hoog geplant waren.

Bovenaan het steile landgoed van Passopisciaro doemt een bult zwart grind op. Dit is de plek waar de lava van een grote uitbarsting in 1947 tot stilstand was gekomen, net voordat het hele terrassen, wijnranken, muren en gebouwen onder water kon zetten: op de Etna kun je alles kwijtraken.

Hier is het 's nachts altijd erg koud, zelfs in augustus. Overdag in de wijngaarden dringt het lavapoeder door in de huid en raak je bedwelmd, moe. De eerste wijn die ik maakte was bleek en mager en ik was ontmoedigd. Ik plantte andere druiven; wat er ook geplant wordt, de wijn smaakt altijd naar citrus en kamfer, zonder die gulle body die je graag hebt dat aarde meteen aan een wijn geeft.

Er is geen schimmel, geen mos; de grond glinstert zwart als de nacht; de wijn wordt langzaam heel elegant en vreemd. Overdag dringt er een zacht licht door alles heen en dan zijn er de sterrennachten; de Etna heeft een enorme poëzie. Wijn maken, daar heb je toegang toe. Moeder natuur is er niet. Je voert je wijnbouw uit op dingen die uit het verschrikkelijke beneden komen."

- Andrea Franchetti